Μια φορά κι έναν καιρό, ζούσε ένας πορσελάνινος λαγός με γούνινα αφτάκια. Τον έλεγαν Έντουαρντ Τιουλέιν και ανήκε σε ένα δεκάχρονο μελαχρινό κορίτσι που άκουγε στο όνομα Αμπιλίν.
Ο Έντουαρντ ήταν πολύ ξεχωριστός και έμοιαζε να έχει όλα όσα θα επιθυμούσε κάθε πορσελάνινος λαγός.
Διέθετε μια καταπληκτική γκαρνταρόμπα σχεδιασμένη ειδικά για εκείνον και όλα τα καλοραμμένα παντελόνια του είχαν μια μικρή τσέπη για να βάζει το χρυσό ρολογάκι του.
Η Αμπιλίν τον υπεραγαπούσε και του μιλούσε σαν να ήταν αληθινός, ενώ ακόμα κι οι μεγάλοι του φέρονταν με καλοσύνη.
Ο Έντουαρντ, ωστόσο, δεν καταλάβαινε πόσο τυχερός ήταν, μέχρι την ημέρα που έπεσε από την κουπαστή ενός υπερωκεάνιου και χάθηκε στη θάλασσα.
Εκεί, στον βυθό, ένιωσε για πρώτη φορά στη ζωή του τι σημαίνει σκοτάδι, φόβος, αβεβαιότητα…
Το ίδιο ένιωσε και τότε που αποχωρίστηκε τη γυναίκα ενός καλόκαρδου ψαρά για να καταλήξει σ’ έναν σκουπιδότοπο.
Και τη στιγμή που ένιωσε έναν δυνατό πόνο βαθιά μέσα στο πορσελάνινο στήθος του όταν βρέθηκε στο πλάι ενός άστεγου και στην αγκαλιά ενός αγοριού που έπαιζε φυσαρμόνικα.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι μόλις το θαυμαστό ταξίδι του Έντουαρντ φτάσει στο τέλος του, η εύθραυστη καρδιά του θα σαλεύει από αγάπη, ελπίδα και αισιοδοξία.
