Η Οδύσσεια προσφέρεται σε µια γλώσσα σύγχρονη, απλή και ζωντανή, που κάνει το έπος προσιτό ακόµα και στις µικρές ηλικίες. Με πρόσθετο µορφολογικό στοιχείο τη ζευγαρωτή οµοιοκαταληξία, αναδύονται ανάγλυφα, µε λυρισµό, ρεαλισµό και συνάµα συναίσθηµα, εικόνες του έπους που µαγνητίζουν τον αναγνώστη. Πρόκειται για µια αληθινά πρωτότυπη διασκευή, η οποία, σεβόµενη το πρωτότυπο, στην ουσία το αναδηµιουργεί.
Γιάννης Σ. Παπαδάτος
αν. καθηγητής, Τ.Ε.Π.Α.Ε.Σ. Παν/µίου Αιγαίου,
κριτικός παιδικού και εφηβικού βιβλίου
Η Βασιλική Νευροκοπλή, µε όχηµα τον ιαµβικό δεκαπεντασύλλαβο, τον πιο οικείο στο ελληνικό αυτί στίχο, προσφέρει στο νεανικό κοινό την παγκοσµίως αγαπητή Οδύσσεια επιτυγχάνοντας έναν άθλο. Ο άθλος συνίσταται στο ότι χειρίστηκε αξιοθαύµαστα το µέτρο και τη ρίµα στη µεγάλη δυσκολία της επιλογής των στοιχείων του οµηρικού έπους που διατήρησε στη διασκευασµένη του εκδοχή, χωρίς να χαθεί ούτε η υπόθεση ούτε η µαγεία του έργου, και στο ότι, επιδιώκοντας την ποικιλία στην οµοιοκαταληξία και στα σχήµατα λόγου, ενσωµατώνει στον στίχο της χαρακτηριστικά τόσο του προσωπικού δεκαπεντασύλλαβου (διασκελισµούς και κατάργηση της ισοµετρίας) όσο και αυτού της δηµοτικής παράδοσης (π.χ. τριµερή χνάρια και παραλληλισµούς), χωρίς να καταφεύγει στην ευκολία της χασµωδίας. Έτσι, µας προσφέρει ένα σύγχρονο κείµενο, που µε όχηµα τη νεοελληνική παραδοσιακή µετρική, µας γνωρίζει και µας εξοικειώνει µε το αρχαιότερο ελληνικό ποιητικό έργο.
Τασούλα Μαρκοµιχελάκη
επίκουρη καθηγήτρια, Τµήµα Φιλολογίας Α.Π.Θ.
Από τότε που οι ιθύνοντες του νεοελληνισµού στην παιδεία και την γλώσσα αφαίρεσαν σταδιακά από τον νέον άνθρωπο την πρώιµη και άµεση επαφή του µε τα οµηρικά έπη, προέκυψε το πρόβληµα της µετάφρασής τους, µε όλους τους κινδύνους που αυτό επισύρει του ιδεολογικού σφετερισµού και της εµπλοκής σε ατέρµονες συζητήσεις περί µεταφράσεων. Η Νευροκοπλή, µε πλήρη συνείδηση του προβλήµατος, αλλά χωρίς να εντάσσεται σε µια εκ των προτέρων λύση του, µας παρουσιάζει την πρότασή της, µια θαυµάσια νεοελληνική Οδύσσεια µε άκρα προσοχή στα οµιλήµατά της, στους τρόπους της ευσέβειάς της –βασική µέριµνα και αυτή του µεταφραστή–, αλλά και στην περιπέτεια της αφήγησής της, διασταυρώνοντας φωνές από την σεµνότητα της παράδοσης και την ποίηση της καθηµερινότητας, και αφήνοντας σταθερά πίσω της τον «διανοούµενο» Όµηρο µε την φωνή σαν ποιητικίζουσα εκφώνηση οµιλιών, κάτι που έχουµε συνηθίσει να ακούµε εδώ και έναν αιώνα τώρα και είναι καιρός αλλού να στρέψουµε πλέον την ακοή µας.
