«… «Οι Άθλιοι» γράφτηκαν για όλα τα έθνη. Δεν ξέρω αν θα διαβαστούν απ’ όλους, όμως εγώ για όλους τούς έγραψα. (…)
Όπου ο άνθρωπος ζει αμόρφωτος και απελπισμένος, όπου η γυναίκα πουλάει το κορμί της για μια μπουκιά ψωμί, όπου το παιδί υποφέρει από αγραμματοσύνη κι από έλλειψη παιδείας, το βιβλίο των “Αθλίων” χτυπά την πόρτα φωνάζοντας δυνατά:
-Ανοίξτε μου! Έρχομαι για σας!
Στο σκοτεινό σημείο όπου βρίσκεται ο σημερινός πολιτισμός, ο άθλιος ονομάζεται ΑΝΘΡΩΠΟΣ, που αγωνιά κάτω απ’ όλα τα κλίματα και τα καθεστώτα, που στενάζει σ’ όλες τις γλώσσες». (Βικτόρ Ουγκό, από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
“… Οι βασιλικοί οίκοι θυμίζουν τις συκιές των Ινδιών, που κάθε κλαδί τους, όταν λυγίσει κι ακουμπήσει στο χώμα, πιάνει ρίζες και γίνεται συκιά κι αυτό. Έτσι κάθε κλάδος της δυναστείας μπορεί να γίνει κι αυτός δυναστεία, φτάνει να σκύψει ως το λαό.
Κι αυτή τη θεωρία οι επιτήδειοι την εφάρμοσαν το 1830. Σταμάτησε τότε στη μέση η επανάσταση. Μισή πρόοδος. Δεν ολοκληρώθηκε ως δίκαιο. Μα ο λόγος δεν ξέρει από ημίμετρα, όπως ο ήλιος δεν ξέρει το κερί.
Τις επαναστάσεις τις σταματούν στη μέση οι αστοί, που ενσαρκώνουν το ικανοποιημένο συμφέρον. Η χτεσινή όρεξη γίνεται σήμερα αφθονία και αύριο κορεσμός. …”
