Ένας κατά συρροήν δολοφόνος αναστατώνει το Βερολίνο. Το τρίτο θύµα του, µια ηλικιωµένη κυρία, βρίσκεται ξαπλωµένη στο τραπέζι του καθιστικού της, ντυµένη µε κατάλευκο πουκάµισο. Το διαµέρισµα έχει καθαριστεί εξονυχιστικά – εφιάλτης για κάθε ιατροδικαστή. Η τελευταία ελπίδα του Τµήµατος Ανθρωποκτονιών να βρει τον «Φασίνα» είναι ο Γιούλιους Κερν. Παλιότερα είχε καταφέρει να ανακαλύψει τον σκληρό δράστη µιας µαζικής δολοφονίας. Όµως τότε σχεδόν κατέρρευσε. Τώρα, ενώ ο Κερν ξαναβρίσκει σιγά σιγά την παλιά του φόρµα, ο αντίπαλός του έχει ήδη στο στόχαστρό του το επόµενο θύµα του…
Ο τόπος του εγκλήµατος ήταν ακόµη πιο αξιοσηµείωτος απ’ όσο τον είχε φανταστεί ο Γιούλιους Κερν. Το καθετί εκεί µέσα είχε καθαριστεί και είχε τακτοποιηθεί µε απίστευτη σχολαστικότητα, τα πάντα έλαµπαν και ανέδιδαν µυρωδιά καθαριστικών και προϊόντων περιποίησης. Ο Κερν ήταν βαθιά εντυπωσιασµένος. Μέσα στην άψογη καθαριότητά του, ο χώρος εξέπεµπε µια απόκοσµη ψυχρότητα που ήταν δύσκολο να την περιγράψει κανείς.
Κοίταξε τριγύρω. Σε εκείνο το δωµάτιο υπήρχε κάποτε ζωή. Γέλια και κλάµατα. Πιθανότατα η ηλικιωµένη υποδεχόταν εδώ τα εγγόνια της, καλούσε κόσµο. Ο τελευταίος καλεσµένος της όµως τα είχε σβήσει όλα αυτά.
Τώρα πια τίποτα µέσα στο δωµάτιο δε µαρτυρούσε ζωή. Ήταν απλώς και µόνο ένα δωµάτιο. Καθαρό, τακτοποιηµένο, κρύο. «Κάτι θέλει να µας πει ο τύπος. Η καθαριότητα και η τάξη είναι ένα µήνυµα για εµάς».
