Για να ανήκουμε πραγματικά κάπου δεν χρειάζεται να αλλάξουμε αυτό που είμαστε, χρειάζεται να είμαστε ο εαυτός μας
Σε μια κοινωνία που χαρακτηρίζεται από την προσπάθεια να ικανοποιούμε τους πάντες, και με τη διάβρωση της ευγένειας που εξαπλώνεται γύρω μας, είναι εύκολο να παραμείνουμε σιωπηλοί, να κρυφτούμε στις ιδεολογικές φυλακές μας ή να κάνουμε τα πάντα για να ταιριάξουμε, αντί να είμαστε παρόντες με τον αυθεντικό εαυτό μας και να αψηφήσουμε την άγρια ερημιά της αβεβαιότητας και της κριτικής.
Το πραγματικό ανήκειν δεν είναι κάτι που διαπραγματευόμαστε ή επιτυγχάνουμε μαζί με άλλους: είναι μια καθημερινή πρακτική που απαιτεί από εμάς συνέπεια και ακεραιότητα. Είναι μια προσωπική δέσμευση, που κουβαλάμε στις καρδιές μας.
Μέσα από τέσσερις πρακτικές, η Μπρενέ Μπράουν μάς προσφέρει την καθαρότητα και το θάρρος που χρειαζόμαστε για να βρούμε τον δρόμο να επιστρέψουμε στους εαυτούς μας, αλλά και στους ανθρώπους γύρω μας. Και η διαδρομή αυτή περνάει κατευθείαν μέσα από την άγρια ερημιά. «Η άγρια ερημιά», γράφει η Μπράουν, «είναι ένα αδάμαστο και απρόβλεπτο μέρος, γεμάτο μοναξιά και αναζήτηση. Είναι ένα μέρος τόσο επικίνδυνο όσο και συναρπαστικό, που φαίνεται να είναι το λίκνο του πραγματικού ανήκειν.»
Οι τέσσερις πρακτικές του ουσιαστικού ανήκειν απαιτούν από εμάς να νιώσουμε ευαλωτότητα, ακόμα και δυσφορία, και να μάθουμε να συνυπάρχουμε με τους ανθρώπους γύρω μας χωρίς να θυσιάζουμε αυτό που είμαστε και αυτό που θεωρούμε σημαντικό.
Κάθε πρακτική μάς καλεί να αμφισβητήσουμε όσα πιστεύουμε για τους εαυτούς μας, να είμαστε παρόντες στις ζωές των άλλων και να ξαναβρούμε τον δρόμο του θάρρους και της ουσιαστικής σύνδεσης και επικοινωνίας.
Η αλήθεια για το ποιοι είμαστε ζει στην καρδιά μας. Η άσκηση θάρρους που έχου-με να κάνουμε είναι να προστατεύσουμε την ατίθαση καρδιά μας από τη συνεχή αξιολόγηση –ιδιαίτερα τη δική μας.
