Χωρίς πυξίδα

Χωρίς πυξίδα, με έλλειψη προσανατολισμού, με συνεχείς διαμάχες ανάμεσα στον κατακερματισμό και τη συνοχή – αυτή είναι η καθημερινότητα του μικρόκοσμου μιας αριστερής εφημερίδας.
Στις πρώτες δεκαετίες του 21ου αιώνα η Ευρώπη είναι σε νευρικό κλονισμό. Η οικονομική κρίση, η πανδημία, οι πολιτικές εξελίξεις στην Ευρωπαϊκή Ένωση, τα ελληνοτουρκικά, το μεταναστευτικό, όλα αυτά επηρεάζουν τις ανθρώπινες και συναδελφικές σχέσεις του μοναχικού Μορφίδη, της δραστήριας Νίκης, του παλαιοκομματικού Μπάρκα, του ισορροπιστή Πάλλη, του αντιεξουσιαστή Θοδωρή, του ανήσυχου Ανδρέα. Οι ίδιοι μέσα από τις σχέσεις τους εξελίσσονται και αναμορφώνονται.
Σε αυτή την ταραγμένη περίοδο, περνώντας μέσα από προσωπικές ανατροπές και ζώντας στα απόνερα των πολιτικών ανακατατάξεων, οι ήρωες του βιβλίου ασυναίσθητα μεταπλάθονται και γλυκόπικρα ωριμάζουν.

Η Νίκη άδειαζε το πλυντήριο πιάτων και έβλεπε τώρα πεντακάθαρα ότι από τα φοιτητικά της χρόνια οι παρέες της περνούσαν μέσα απ’ το πρίσμα της πολιτικής. Αφού τα πάντα είναι πολιτική, πώς αλλιώς να γίνει, αναρωτιόταν βάζοντας τα μαχαιροπίρουνα στη θέση τους. Θέλει και ρώτημα; Μπορείς να κάνεις χωριό με ανθρώπους που έχουν συμπεριφορά αποκλίνουσα απ’ τη δική σου σε θεμελιώδη ζητήματα – στην κοινωνική ηθική, την οργάνωση της κοινωνίας, της χώρας, στην αγωγή του πολίτη; Δεν γίνεται!
Παρέα κάνεις με πολλούς, αλλά η φιλία είναι άλλο πράγμα. Φιλία σημαίνει δέσμευση, αφοσίωση, έγνοια, η φιλία σού προσφέρει μια ψυχική παρηγοριά, μια διανοητική εγρήγορση, μια συναισθηματική πληρότητα. Και οι φίλοι ξεκινούν από τις ίδιες βάσεις και χτίζουν μαζί τη σκέψη τους, συμπληρώνοντας ή και προκαλώντας ο ένας τον άλλο.