«Από τον μυστικό κόσμο που γνώρισα κάποτε προσπάθησα να φτιάξω ένα θέατρο για τους ευρύτερους κόσμους που κατοικούμε. Πρώτα έρχεται η φαντασία και μετά η έρευνα για την πραγματικότητα. Και ακολουθεί η επιστροφή στη φαντασία και στο γραφείο όπου κάθομαι αυτή τη στιγμή».
Από τα χρόνια της θητείας του στις βρετανικές υπηρεσίες πληροφοριών κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου ως τη συγγραφική του σταδιοδρομία, που τον ταξίδεψε από τη σπαρασσόμενη από τον πόλεμο Καμπότζη μέχρι τη Βηρυτό τις παραμονές της ισραηλινής εισβολής του 1982 και τη Ρωσία πριν και μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου, ο Τζον λε Καρέ γράφει πάντα μέσα από την καρδιά της σύγχρονης επικαιρότητας.
Σ’ αυτή την πρώτη αυτοβιογραφία του, ο Λε Καρέ, με το απολαυστικό του ύφος και τη διεισδυτική του ματιά, διαβάζει στα γεγονότα που παρακολουθεί από την οπτική γωνία του μάρτυρα την ίδια ηθική αμφισημία με την οποία διαποτίζει τα μυθιστορήματά του. Είτε γράφει για έναν παπαγάλο σε κάποιο ξενοδοχείο της Βηρυτού που ήξερε να μιμείται τέλεια το κροτάλισμα των πολυβόλων, είτε επισκέπτεται τα μουσεία των άταφων νεκρών της Ρουάντα μετά τη γενοκτονία, είτε γιορτάζει την παραμονή της Πρωτοχρονιάς με τον Γιάσερ Αραφάτ είτε παίρνει συνέντευξη από μια Γερμανίδα τρομοκράτισσα στη φυλακή της στην έρημο Νέγκεβ, είτε παρατηρεί τον ‘Aλεκ Γκίνες να ετοιμάζεται να υποδυθεί τον Τζορτζ Σμάιλι, είτε περιγράφει τη γυναίκα που τον ενέπνευσε να πλάσει την κεντρική ηρωίδα του στο έργο του Ο Επίμονος Κηπουρός, ο Λε Καρέ αφηγείται το κάθε συμβάν με ζωντάνια και χιούμορ, κάνοντάς μας άλλοτε να ξεκαρδιζόμαστε στα γέλια και άλλοτε να βλέπουμε με καινούριο μάτι γεγονότα και ανθρώπους που ως τώρα πιστεύαμε πως καταλαβαίναμε.
Πάνω απ’ όλα, όμως, ο Λε Καρέ μάς δίνει μια γεύση από τη διαδρομή που ακολουθεί ως συγγραφέας εδώ και πάνω από έξι δεκαετίες, αναζητώντας αδιάκοπα εκείνη τη μοναδική σπίθα που κάνει τόσο ζωντανούς και ανθρώπινους τους ήρωες των βιβλίων του.
